چه کنم که بی تو می میرم در این فراق
از پس چشمان شبح گونت
از پس این دیواره های گلی
این باغ منتظر
منم خیره به برگهای زرد ریخته در کنج حیاط
چه کنم که باران تویی
هوا تویی
و این پنجره ی سبز خسته رو به چشمان تو باز می شود
و پنجره ی چشمان تو به چشمان دیگری انگار
چه کنم که اسب زمان تند است
بارانی که می بارد تند
و ضرب قلب من
در جهان بی عشق کند است
چه کنم که بی تو می میرم در این فراق...
با خروس خوان صبح سرمه کشیده ام
چشمان خسته ی بی خواب را
گیسوانم را نبافته ام چون درخت انجیر
چرا که خسته ام از پیچک های آویخته از حصار
و سگ ها عو عو می کنند به افتابی که هنوز خمیازه می کشد
چمدان را با درخت نارنج رازی ست
چمدان را با گیسوانم رازی ست
با هزاران راه تاریک نرفته
هزاران راه دراز عنبر بوی
در سپیده دمان صبح با خروس خوانان
چشمانم را سرمه کشیده ام
از کجا تا کجا
از درخت انجیر تا ریحان های وحشی
اما گیسوانم را نبافته ام
تا هزاران راه برای فرار به چشمانت
برایم دست تکان دهد
بیا و از این اندوه جاودانه بگریزیم
باد شویم
فواره شویم
فرار شویم..
تنها
با تو هیچ نخواهم گفت
که واژگان گنگند و بی ثمر
بر دیوار ترک خورده ی لبان شهر
و گفتن کورسوراهی ست گم!
در تاریکی نمناکی شور
و افسوس
با تو چه توانم گفت؟
که خاکستری ام و تلخ
در افق بوم چشمانت...
پرستو زارعی
شعر_سپید
از مجموعه ی _ گیسوانم _ را _ به _ باد _ مشرق _ داده ام